CINZA, de Manel Cráneo: a adaptación dun experto.
13/12/2023
Falámosvos hoxe da chegada dunha das obras máis agardadas dos últimos anos, o novo traballo de Manel Cráneo, alguen que se tivesemos que definir en dúas palabras para nós serían “proximidade” e “acción”. Cómpre dicir que, alomenos no ámbito da bd galega, foi e segue a ser unha figura clave nos últimos vinte anos. Dende a súa editora Demo foi quen de impulsar e visibilizar multitude de proxectos doutros autores, editar catálogos, montar exposicións, facer incursións no campo do audiovisual ou organizar as actividades de eventos como o “Viñetas desde o Atlántico” na edición deste 2023.
Seguramente por todo isto a súa faceta de autor de bd viuse minguada na produción mais podémosvos asegurar que ben pagou a pena agardar porque a obra que hoxe vos presentamos é a máis madura e completa que ata agora culminara como guionista e debuxante.
Aló polo 2017 Cráneo recibiu unha chamada de Xavier Alcalá para converter o seu relato A nosa cinza nunha novela gráfica. Manel aceptou o reto sen ter que meditalo moito e é agora, nada máis nin nada menos que seis anos despois, cando podemos gozar do magnífico resultado.
Xavier Alcalá, nado en Ciudad Real no ano 1947, viviu dende ben cativo en Ferrol a sitúa a novela e ao seu protagonista, Xoán, nos mesmos lugares e no mesmo tempo que a el lle tocou vivir. É, polo tanto, un relato de experiencia persoal e cotiá que comezou a escribir con só vintecinco anos, tendo ben frescas as lembranzas de infancia e mocidade, e que foi publicado no 1980. Foi unha novela de lectura obrigatoria nos institutos galegos durante xeracións chegando a vender 80.000 exemplares na nosa lingua.
Na adaptación do guión de Manel Cráneo hai aportacións novidosas, un coidado equilibrio entre o diálogo interior do protagonista (e narrador) e a narrativa visual, metáforas e escenas que non estaban no texto orixinal e un final diferente e quizais máis pechado que o da novela.
No aspecto gráfico o estilo de Cráneo, máis solto que nunca e claramente recoñecible en todo momento, vai virando cara un realismo máis acentuado sobre todo nas arquitecturas do Ferrol máis señorial, da cidade en expansión así como nas paisaxes da contorna.
A técnica de tinta chinesa e auga vaille como anel ao dedo para nos amosar eses tempos documentados nas imaxes da televisión e o cine en branco e negro e as sutilezas dos degradados transmiten certas sensacións de nostalxia ben agradables creando un contraste cos feitos tráxicos ou perturbadores que vive o protagonista.
Xavier Alcalá escribiu nos anos 70 unha obra eterna e atemporal no sentido en como trata o paso da nenez á mocidade e á idade adulta, tivo daquela unha visión moi acertada no tratamento dos personaxes e na ambientación e hai seis anos volveu acertar na escolla de quen tería que converter esta novela en imaxes, non podería ter elixido mellor porque elixiu a todo un experto: Manel Cráneo.
 e a narrativa visual, metáforas e escenas que non estaban no texto orixinal e un final diferente e quizais máis pechado que o da novela.No aspecto gráfico o estilo de Cráneo, máis solto que nunca e claramente recoñecible en todo momento, vai virando cara un realismo máis acentuado sobre todo nas arquitecturas do Ferrol máis señorial, da cidade en expansión así como nas paisaxes da contorna.A técnica de tinta chinesa e auga vaille como anel ao dedo para nos amosar eses tempos documentados nas imaxes da televisión e o cine en branco e negro e as sutilezas dos degradados transmiten certas sensacións de nostalxia ben agradables creando un contraste cos feitos tráxicos ou perturbadores que vive o protagonista.Xavier Alcalá escribiu nos anos 70 unha obra eterna e atemporal no sentido en como trata o paso da nenez á mocidade e á idade adulta, tivo daquela unha visión moi acertada no tratamento dos personaxes e na ambientación e hai seis anos volveu acertar na escolla de quen tería que converter esta novela en imaxes, non podería ter elixido mellor porque elixiu a todo un experto: Manel Cráneo. "Compartir en Facebook")
